Ochotnicza Rezerwa Milicji Obywatelskiej (ORMO)
Data publikacji 18.09.2015
Uchwałą Rady Ministrów z 21 lutego 1946 r. zorganizowano formację, której zadaniem było wspomaganie MO. Nadano jej nazwę, która w zasadzie wyczerpująco określała charakter i cel powołania: Ochotnicza Rezerwa Milicji Obywatelskiej.
Uchwałą
Rady Ministrów z 21 lutego 1946 r. zorganizowano formację, której
zadaniem było wspomaganie MO. Nadano jej nazwę, która w zasadzie
wyczerpująco określała charakter i cel powołania: Ochotnicza Rezerwa
Milicji Obywatelskiej (ORMO). Powodem powołania tej organizacji był
katastrofalny stan bezpieczeństwa w kraju przy jednoczesnym braku
możliwości powiększania korpusu MO, i tak już o wiele liczebniejszego
niż przedwojenny. Zwierzchnikiem ORMO był komendant główny MO. W
województwach jej szefami byli zastępcy komendantów wojewódzkich, jako
komendanci wojewódzcy
ORMO z pomocniczym aparatem instruktorów.
Struktura taka powielona była do szczebla gminnego. Służba była
bezpłatna i miała charakter społeczny, oddziały były zorganizowane na
wzór wojskowy.Komenda Wojewódzka ORMO w województwie pomorskim (bydgoskim) powstała już pod koniec 1946 r. Oddziały utworzone w miastach i powiatach liczyły 50-300 członków, w gminach wiejskich 30-50 osób. Ponadto istniały oddziały ORMO w większych zakładach
pracy. Członkiem tej formacji mogła zostać
każda osoba w wieku 18-45 lat, jednak faktycznie kierowano do służby
członków PPR (PZPR) oraz bratnich organizacji społecznych. W styczniu
1947 r., a więc wkrótce po utworzeniu, ORMO w województwie pomorskim
liczyło 6566 członków, w tym 302 kobiety.
ORMO
w założeniach miała być organizacją obywatelską, jednak okoliczności w
jakich została zorganizowana oraz jej polityczna dyspozycyjność
sprawiły, że stała się istotnym elementem represji, być może
paradoksalnie bardziej kojarzonym z komunistycznym reżymem niż jej
zawodowe siostry MO i UB. W czasie referendum w roku 1946 liczebność
ORMO osiągnęła 60 tys. członków, rok później 100 tys., a w 1949 r. już
ponad 150 tys. członków.Oprac. sierż. szt. dr Piotr Sykut
Autor:
Publikacja: